KRAJ POCHODZENIA:
Niemcy.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO STANDARDU:
19.03.2015.

PRZEZNACZENIE:
Zgodnie ze swoim łowieckim przeznaczeniem, jako wszechstronny pies myśliwski wyżeł weimarski musi posiadać wszystkie wymagane cechy do wydajnej pracy w polu, w lesie i wodzie, przed i po strzale.

KLASYFIKACJA FCI:
Grupa 7 Wyżły.
Sekcja 1.1 Wyżły kontynentalne, typ «Braque».
Pies podlegający próbom pracy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:

Istnieje wiele teorii na temat pochodzenia wyżła weimarskiego. Pewne jest jedynie to, że wyżeł weimarski, który posiadał bardzo dużo domieszki krwi psa tropiącego typu „Leithund", występował już w pierwszym trzydziestoleciu XIX wieku na dworze w Weimarze. W środkowych Niemczech, przede wszystkim w okolicach Weimaru i w Turyngii w połowie XIX wieku, a więc przed rozpoczęciem hodowli w czystości rasy, hodowla znajdowała się prawie wyłącznie w rękach zawodowych myśliwych oraz leśniczych i najczęściej ukierunkowana była jedynie na użytkowość. Kiedy minęły czasy psów w typie „Leithund", skrzyżowali oni swoje psy również z psami typu 'Hühnerhund' (psami na ptactwo- przypis tłumacza) i hodowali dalej w oparciu o tę krzyżówkę. Od około 1890 roku rozpoczęto planową hodowlę i założono księgi hodowlane. Obok wyżłów weimarskich krótkowłosych na przełomie XIX i XX wieku zaczęły pojawiać się, początkowo jedynie pojedyncze, osobniki odmiany długowłosej. Od momentu złożenia ksiąg hodowlanych wyżła weimarskiego hodowano w czystości rasy i pozostał on zasadniczo wolny od domieszek krwi innych ras, przede wszystkim pointera. Tym samym wyżeł weimarski jest uważany za najstarszą niemiecką rasę wyżłów, która hodowana jest w czystości rasy od 1900 roku.

WYGLĄD OGÓLNY:
Średniej do dużej wielkości, mocny muskulatury pies myśliwski sucha i harmonijna budowa typowa dla psa pracującego. Cechy płci powinny być wyraźnie zaznaczone.

WAŻNE PROPORCJE:
Długość tułowia do wysokości w kłębie około 12 : 11.

Proporcje głowy:
Od czubka nosa do stopu nieco dłuższa niż od stopu do guza potylicznego.

Kończyny przednie:
Odległość od łokcia do środka śródręcza mniej więcej równa odległości od łokcia do kłębu.

ZACHOWANIE / CHARAKTER (USPOSOBIENIE):
Wszechstronny pies myśliwski, łatwy w prowadzeniu, zrównoważony, z dużą pasją, o systematycznym i wytrwałym sposobie szukania, jednak nie nadmiernie żywiołowy; wyjątkowo dobry nos; cięty w stosunku do zwierzyny i drapieżników; czujny, jednak nie agresywny; o pewnej stójce i niezawodnej pracy w wodzie; godna uwagi jest jego skłonność do pracy po strzale.

GŁOWA
MÓZGOCZASZKA

CZASZKA:
Proporcjonalna do wielkości psa i trzewioczaszki; szersza u samców niż u suk, jednak u obu płci zachowane właściwe proporcje pomiędzy szerokością mózgoczaszki i długością całej głowy; występuje bruzda czołowa; guz potyliczny słabo lub umiarkowanie rozwinięty; za oczami kości jarzmowe dobrze rozwinięte.

STOP:
Wyjątkowo słabo zaznaczony.

TRZEWIOCZASZKA:
Nos:
Duży, wystający ponad żuchwę; koloru ciemnocielistego przechodzącego stopniowo w szary.

Kufa:
Długa i - szczególnie u samców – silna, z profilu sprawiająca wrażenie prawie kanciastej. Żuchwa i szczęka tak samo mocne. Grzbiet nosa prosty, często lekko wypukły, nigdy wklęsły.

Fafle:
Umiarkowanie obfite, podobnie jak podniebienie koloru ciemnocielistego, nieznacznie zaznaczone kąciki warg.

Szczęki / uzębienie:
Szczęki mocne; uzębienie kompletne, regularne i mocne; siekacze stykające się (zgryz nożycowy).

Policzki:
Muskularne i wyraźnie zaznaczone.

Oczy:
Koloru od jasno do ciemnobursztynowego, w wieku szczenięcym błękitne; o inteligentnym wyrazie; okrągłe, osadzone lekko skośnie; powieki dobrze przylegające.

Uszy:
Szerokie i stosunkowo długie, sięgające mniej więcej kącika warg; wysoko i wąsko osadzone, zaokrąglone na końcach; gdy pies jest czujny i nasłuchuje zwrócone lekko do przodu; pofałdowane.

SZYJA:
Dobrze noszona, górna linia widziana z profilu wygięta łukowato w górę; muskularna, prawie okrągła, sucha, nie za krótka; mocniejsza bliżej łopatek i harmonijnie przechodząca w linię grzbietu i klatkę piersiową.

TUŁÓW
Linia górna:
Przechodząca harmonijnie od łukowato wygiętej linii szyi, poprzez dobrze zaznaczony kłąb w stosunkowo długi grzbiet.

Kłąb:
Wyraźnie zaznaczony.

Grzbiet:
Muskularny, nie łękowaty; z tyłu nie przebudowany; nieco dłuższy grzbiet nie jest wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy.

Lędźwie:
szerokie, muskularne, proste do lekko wysklepionych, przejście z grzbietu w lędźwie dobrze zamknięte.

Zad:
Miednica długa i umiarkowanie skośnie ustawiona.

Klatka piersiowa:
Silna, lecz nie nadmiernie szeroka; wystarczająco głęboka - sięgająca prawie łokci - i dostatecznie długa; dobrze wysklepiona, nie beczkowata, o długich żebrach; przedpiersie dobrze rozwinięte.

Linia dolna i brzuch:
Lekko wznosząca się ku tyłowi, brzuch nie podkasany.

OGON:
Osadzony nieco niżej pod linią grzbietu niż u innych porównywalnych ras; ogon mocny i dobrze owłosiony, opuszczony, gdy pies jest w stanie spoczynku, w czasie podniecenia i podczas pracy noszony poziomo lub wyżej.

W krajach, w których ustawodawca na to zezwala, ogon u wyżła weimarskiego krótkowłosego używanego w celach łowieckich może być skopiowany.

KOŃCZYNY

KOŃCZYNY PRZEDNIE:
Wygląd ogólny:
Kończyny «wysokie», suche, proste i równoległe, ale nie szeroko rozstawione.

Łopatki:
Długie i ukośne, dobrze przylegające, mocno umięśnione; dobre kątowanie stawu barkowego.

Ramiona:
Ukośnie ustawione, dostatecznie długie i mocne.

Łokcie:
Swobodnie i prosto położone; nie skręcone ani do wewnątrz ani na zewnątrz.

Przedramiona:
Długie, prosto ustawione.

Staw nadgarstkowy:
Mocny, sprężysty.

Śródręcze:
Suche, ustawione lekko ukośnie.

Łapy przednie:
Mocne, ustawione prosto w stosunku do osi ciała; palce zwarte, wysklepione; dłuższe palce środkowe nie są wadą, lecz cechą charakterystyczną rasy; pazury koloru od jasno do ciemnoszarego; poduszki dobrze pigmentowane, grube.

KOŃCZYNY TYLNE:
Wygląd ogólny:
kończyny «wysokie», suche i dobrze umięśnione. Ustawione równolegle, nie skręcone ani na zewnątrz ani do wewnątrz.

Uda:
Dostatecznie długie, silne, muskularne.

Staw kolanowy:
Mocny i sprężysty.

Podudzia:
Długie, z dobrze zaznaczonym ścięgnem.

Staw skokowy:
Mocny i sprężysty

. Śródstopie:
Suche, ustawione niemal pionowo do ziemi.

Łapy tylne:
Silne, zwarte, bez wilczych pazurów; reszta jak w kończynach przednich.

RUCH:
Ruch we wszystkich rodzajach wydajny i płynny; kończyny przednie i tylne stawiane równolegle; w galopie krok długi i płaski; w kłusie grzbiet pozostaje prosty; inochód niepożądany.

SKÓRA:
Mocna; dobrze, lecz nie ściśle przylegająca.

OKRYWA WŁOSOWA
Sierść:
U krótkowłosych:
Krótka (ale dłuższa i bardziej gęsta niż u większości porównywalnych ras), mocna, bardzo gęsta, gładko pokrywająca ciało, bez lub z nieznaczną ilością podszerstka.

U długowłosych:
Miękka, długa, z podszerstkiem lub bez; gładka lub lekko falująca; u nasady uszu sierść długa falująca; na końcach uszu dopuszczalna sierść aksamitna; długość sierści po bokach 3 – 5 cm, natomiast pod szyją, na przedpiersiu i na brzuchu zwykle nieco dłuższa; dobre pióra i portki, skracające się ku dołowi; ogon z wyraźnym piórem; przestrzeń między palcami owłosiona; owłosienie na głowie nieco krótsze.
Sierść typu Stockhaar ze średniej długości, gęstym i dobrze przylegającym podszerstkiem, z umiarkowanie wykształconymi piórami i portkami pojawia się czasami u osobników o mieszanym genotypie.

UMASZCZENIE:
Srebrno-, sarnio- lub mysioszare jak i odcienie pośrednie; głowa i uszy zwykle nieco jaśniejsze; białe znaczenia niewielkich rozmiarów dopuszczalne jedynie na klatce piersiowej i palcach; czasami ciemniejsza, mniej lub bardziej wyraźna pręga wzdłuż grzbietu, ciągnąca się od kłębu do nasady ogona.

WZROST I WAGA:
Wysokość w kłębie:
Psy: 59 - 70 cm
Suki: 57 - 65 cm
Waga:
Psy: około 30 - 40 kg
Suki: około 25 - 35 kg.

WADY
Każde odstępstwo od powyższego wzorca należy traktować jako wadę powodującą odpowiednie obniżenie oceny w zależności od stopnia jej nasilenia oraz wpływu na zdrowie i dobrostan psa.

POWAŻNE WADY:

- rozległa wełnista sierść u odmiany krótkowłosej
- mocno kręcona sierść lub skąpe owłosienie u odmiany długowłosej
- białe znaczenia poza klatką piersiową i palcami
- uszy zdecydowanie za długie lub za krótkie, nie skręcone
- grzbiet mocno łękowaty lub karpiowaty, mocno przebudowany
- bardzo obwisłe podgardle
- kończyny mocno beczkowate lub krowie
- znaczne anomalie w budowie kończyn np.
słabe kątowanie, mocno odstające łokcie, luźne palce.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

- wyraźne odstępstwa od typu, nietypowe cechy płciowe
- znaczne odchylenia od proporcji
- wzrost powyżej 2 cm poza wzorcem
- absolutnie nietypowa budowa, przede wszystkim ociężała lub wątła
- absolutnie nieproporcjonalna budowa
- ekstremalne zaburzenia chodu
- źle uformowana, zniekształcona skóra
- częściowy lub zupełny brak sierści
- brak owłosienia na uszach („Lederohren”) i brzuchu
- odchylenia od odcieni szarości, jak żółtawe lub brązowawe; brązowe podpalanie
- kolor inny niż szary. Odcienie niebieskiego.
- mózgoczaszka: absolutnie nietypowa
- trzewioczaszka: znaczne odchylenia, np. zbyt obfite fafle, krótka lub spiczasta kufa;
absolutnie nietypowa, jak np. wklęsły grzbiet nosa
- oczy: entropium; ektropium; lekkie lub jednostronne wady powiek
- szczęki i zęby: brak więcej niż dwóch P1 lub M3
- klatka piersiowa, brzuch: nieprawidłowo zbudowana; klatka piersiowa beczkowata;
- niewystarczająca głębokość lub długość klatki piersiowej; mocno podkasany brzuch
- kończyny nieprawidłowo zbudowane
- pozostałe deformacje
- nadmierna agresja wobec psów lub ludzi; nadmierna lękliwość
- wyraźne oznaki zaburzeń zachowania.

UWAGI:
Samce muszą mieć dwa prawidłowo rozwinięte jądra, umieszczone całkowicie w worku mosznowym.
Do hodowli powinny być używane wyłącznie psy funkcjonalnie i klinicznie zdrowe, o cechach typowych dla rasy.

tłumaczenie z języka niemieckiego: justyna majewska-czerny